Σε μια χρονιά γεμάτη ανατροπές και αβεβαιότητες, όπου συχνά κυριάρχησαν οι ειδήσεις για δυσκολίες, εντάσεις και δοκιμασίες, επιλέξαμε συνειδητά να στρέψουμε το βλέμμα αλλού: σε εκείνους που δεν διεκδίκησαν τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά άφησαν πίσω τους έργο που μιλά από μόνο του. Σε ανθρώπους και δομές που στήριξαν διακριτικά οικογένειες, νέους, ασθενείς· που στάθηκαν δίπλα στην κοινωνία όταν χρειάστηκε, που δημιούργησαν γέφυρες αντί για διαχωριστικές γραμμές, που απέδειξαν ότι η αλληλεγγύη δεν είναι σύνθημα, αλλά στάση ζωής.
Τα «Πρόσωπα της Χρονιάς 2025» δεν τιμώνται μόνο για συγκεκριμένες πράξεις, αλλά για την ηθική τους πυξίδα. Για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκαν την ευθύνη, την εμπιστοσύνη και τη δύναμη που τους έδωσε η κοινωνία. Γιατί η προσφορά τους είχε κάτι βαθύτερο: άγγιξε ανθρώπινες ζωές, άφησε παρακαταθήκη και έδειξε ότι, ακόμη και σε δύσκολες εποχές, υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να λειτουργούν με ήθος, σεμνότητα και συνέπεια.
Μέσα από τις ιστορίες τους, καλούμε τον αναγνώστη να ξαναδεί τη χρονιά που πέρασε, όχι μόνο μέσα από τα προβλήματα της, αλλά μέσα από ένα πρίσμα ελπίδας. Να θυμηθεί ότι το μέλλον χτίζεται από εκείνους που προσθέτουν, όχι από εκείνους που διχάζουν.
Ελβάν Κοτζαογλάν – Προσφορά που επιστρέφει στην κοινωνία
Η Ελβάν Κοτζαογλάν δεν ηγείται απλώς ενός θεσμού. Διαχειρίζεται μια ευθύνη που κουβαλά ιστορία, παράδοση και κοινωνικό ρόλο. Ως πρόεδρος του Βακούφ Κω, έθεσε έναν ξεκάθαρο άξονα: ό,τι παράγεται από τον οργανισμό, να επιστρέφει στους ανθρώπους. Όχι θεωρητικά, αλλά πρακτικά, με συνέπεια, χωρίς φωνές και επιδείξεις.
Οικογένειες που δυσκολεύονται οικονομικά βρίσκουν στήριξη. Άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα υγείας λαμβάνουν βοήθεια που κάνει τη διαφορά στις πιο δύσκολες στιγμές τους. Φοιτητές χριστιανοί και μουσουλμάνοι βλέπουν κάθε μήνα το ενοίκιο τους να καλύπτεται, ώστε να συνεχίσουν τις σπουδές τους χωρίς τον φόβο της εγκατάλειψης.
Και την ίδια στιγμή, το Βακούφ επενδύει στην προοπτική του νησιού, στην ανέγερση κατοικιών στο Πλατάνι για τη δωρεάν φιλοξενία γιατρών του Νοσοκομείου Κω, στην αναζήτηση κατοικίας στην Αθήνα για ασθενείς και συνοδούς που ταξιδεύουν για θεραπείες και συχνά δεν έχουν πού να μείνουν.
Παράλληλα, φροντίζει μνημεία και χώρους λατρείας, όχι ως τυπική υποχρέωση, αλλά ως πράξη σεβασμού προς την κοινή ιστορία. Γιατί ο πολιτισμός και η μνήμη δεν ανήκουν σε μια κοινότητα· ανήκουν σε όλους.
Στο πρόσωπο της Ελβάν Κοτζαογλάν βλέπουμε έναν θεσμό που δεν ξεχνά τον λόγο ύπαρξής του: να στέκεται δίπλα στους ανθρώπους.
Αστική Εταιρεία «Ιπποκράτης» – Οι άνθρωποι που στάθηκαν δίπλα σε πολλές οικογένειες
Στην Αστική Εταιρεία «Ιπποκράτης», δεν συναντά κανείς απλώς ένα επιστημονικό πλαίσιο. Συναντά ανθρώπους που προσεγγίζουν την ψυχική υγεία με ευαισθησία, γνώση και πραγματική αγάπη για τον άνθρωπο.
Το 2025, τα προγράμματα ενημέρωσης, πρόληψης και στήριξης άγγιξαν δεκάδες οικογένειες. Το πρωτοποριακό πρόγραμμα Σχολής Γονέων στο ΕΠΑ.Λ. Κω άνοιξε έναν διάλογο που έλειπε: γονείς μίλησαν, άκουσαν, έκλαψαν, γέλασαν, έμαθαν τρόπους να κατανοούν καλύτερα τα παιδιά τους και κυρίως, να εμπιστεύονται ξανά τον εαυτό τους.
Στο κέντρο αυτής της προσπάθειας βρίσκονται σαφώς ο Δρ. Δημήτριος Κ. Γερούκαλης, που συνδυάζει επιστημονική ακρίβεια με σπάνια ανθρώπινη προσέγγιση, η Διονυσία Τελλή-Τσιμισίρη, που κρατά ζωντανό τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της δομής και μια ομάδα συνεργατών που εργάζεται αθόρυβα, με σεβασμό στην ιδιωτικότητα κάθε ανθρώπου.
Το Χάλκινο Βραβείο σε πανελλαδικό επίπεδο ήταν αναγνώριση. Όμως, η μεγαλύτερη βράβευση βρίσκεται στις ιστορίες των γονιών που ένιωσαν πιο δυνατοί και των παιδιών που έμαθαν ότι υπάρχει πάντα ένα χέρι στήριξης.
Πάκης Χριστοδουλίδης – Η προσφορά ως τρόπος ζωής
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν χρειάζονται τίτλους ή επίσημες ανακοινώσεις για να δείξουν ποιοι είναι o Πάκης Χριστοδουλίδης είναι ένας από αυτούς.Για χρόνια βρίσκεται εκεί που χρειάζεται,πότε φανερά παρεμβάσεις που αφήνουν αποτύπωμα στον τόπο, και πότε αθόρυβα, χωρίς να ζητά δημοσιότητα,δίπλα σε ανθρώπους, δομές και πρωτοβουλίες που έχουν ανάγκη.
Το 2025, η παρουσία του στο πλευρό του Διεθνούς Ιπποκρατείου Ιδρύματος Κω ήταν ακόμη ένα δείγμα αυτής της στάσης:στήριξε ουσιαστικά την ανακατασκευή και αξιοποίηση χώρων,δημιουργώντας υποδομές για γνώση, μνήμη και πολιτισμό.
Όμως, η προσφορά του δεν σταματά εκεί.Με τον δικό του τρόπο, στηρίζει:ομάδες που εργάζονται για τον πολιτισμό,δράσεις που προβάλλουν την ιστορία της Κω,ανθρώπους που χρειάζονται μια χορηγία, ένα μέσο, μια βοήθεια για να συνεχίσουν.Και πολλές φορές, αυτές οι κινήσεις μένουν γνωστές μόνο στους ανθρώπους που τις ζουν από κοντά.
Η προσφορά του δεν είναι κίνηση εντυπωσιασμού.Είναι μια σταθερή σχέση αγάπης με τον τόπο,με σεβασμό στο παρελθόν και πίστη σε όσα μπορεί να πετύχει το νησί στο μέλλον.Γι’ αυτό, το 2025, ο Πάκης Χριστοδουλίδης ξεχώρισε ως ένας από εκείνους τους ανθρώπους που μας θυμίζουν ότι η αληθινή γενναιοδωρία φαίνεται στις πράξεις κ όχι στα λόγια. Και ίσως γι’ αυτό έχουν ακόμη μεγαλύτερη αξία, γιατί πηγάζουν από γνήσια αγάπη για τον τόπο.
Μητροπολίτης Κω & Νισύρου Ναθαναήλ – Συσσίτιο Αγάπης, όταν η φροντίδα συναντά την πράξη
Στο αφιέρωμα για το 2025, ένα από τα πιο δυνατά παραδείγματα προσφοράς έρχεται από τον Μητροπολίτη Κωου & Νισύρου Ναθαναήλ. Με ήρεμη παρουσία και χαμηλούς τόνους, επέλεξε να σταθεί κοντά στους ανθρώπους που δοκιμάζονται όχι μόνο με λόγια, αλλά με πράξεις.
Μια από αυτές τις πράξεις που άφησαν βαθύ αποτύπωμα,είναι το Συσσίτιο Αγάπης.Κάθε μέρα, με τη μέριμνα της Ιεράς Μητρόπολης και τη στήριξη εθελοντών και προσφορών,ετοιμάζονται ζεστά γεύματα για ανθρώπους και οικογένειεςπου αντιμετωπίζουν δυσκολίες.Σε πολλές περιπτώσεις, το φαγητό φτάνει κατ’ οίκον,σε ανθρώπους ηλικιωμένους, μοναχικούς ή με κινητικά προβλήματα.Δεν είναι απλώς ένα πιάτο φαγητό.Είναι ένα διακριτικό χέρι στήριξης,που λέει: «δεν είσαι μόνος».
Πίσω από το συσσίτιο βρίσκονταιεθελοντές που μαγειρεύουν,άνθρωποι που προσφέρουν τρόφιμα,και μια Εκκλησία που , με καθοδήγηση του Μητροπολίτηεπιλέγει να λειτουργεί με σεβασμό, αξιοπρέπεια και αγάπη.Το 2025, το έργο αυτό ξεχώρισε,γιατί δεν αναζητά προβολή, προσφέρει ανακούφιση. Δεν κάνει θόρυβο , αλλάζει καθημερινότητες.Ο Μητροπολίτης Ναθαναήλ υπενθύμισε με το παράδειγμά του ότιη μεγαλύτερη διακονία είναι να στέκεσαι δίπλα στον άνθρωπο,εκεί όπου πονά και χρειάζεται στήριξη.Και για αυτό, το 2025, αποτελεί ένα από τα πιο φωτεινά κομμάτια προσφοράς στο νησί.
Μιχάλης Καλλερές – Η δύναμη της θέλησης
Ο Μιχάλης Καλλερές είναι ένας αθλητής που αποδεικνύει στην πράξη τι σημαίνει δύναμη ψυχής. Βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, όμως αυτό δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο στα όνειρά του, αντίθετα έγινε αφετηρία για να ξεπερνά καθημερινά τον εαυτό του.
Με στήριγμα την οικογένειά του, τους γονείς του Άννα και Γιώργο, την αδελφή του Ανθή, τον πρόεδρο και προπονητή του Ποδηλατικού Ομίλου Κω Νίκο Πρέζα και τον Σύλλογο ΑμεΑ «ΙΩΝΑΣ», ασχολήθηκε συστηματικά με την ποδηλασία και το τρίαθλο, καλλιεργώντας πειθαρχία, αυτονομία και αυτοπεποίθηση. Στις 26 Απριλίου 2025 πέτυχε ένα ιστορικό επίτευγμα, έγινε ο πρώτος αθλητής παγκοσμίως στο φάσμα του αυτισμού που ολοκλήρωσε το XTERRA Greece Sprint, έναν από τους πιο απαιτητικούς αγώνες off-road τριάθλου.
Ζώντας και προπονούμενος στην Κω, ο Μιχάλης συμμετέχει ισότιμα σε διοργανώσεις με τυπικούς αθλητές ως μέλος του Ποδηλατικού Ομίλου Κω, κάνοντας αισθητή την παρουσία του σε ποδηλασία δρόμου, ορεινή ποδηλασία και ποδηλασία πίστας. Πίσω από κάθε του βήμα βρίσκεται μια ομάδα ανθρώπων προπονητές, θεραπευτές, εθελοντές που τον υποστηρίζουν με γνώση και αγάπη, αλλά και μια κοινωνία που μαθαίνει να αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα μέσα από το παράδειγμά του.
Ο Μιχάλης δεν κερδίζει μόνο μετάλλια, εμπνέει, ανοίγει δρόμους και μας θυμίζει ότι η πραγματική νίκη είναι η πίστη στον εαυτό μας. Η πορεία του, η θέλησή του και ο τρόπος που μετατρέπει τις φυσικές δυσκολίες σε κίνητρο για πρόοδο είναι στοιχεία που τον κατατάσσουν επάξια στα Πρόσωπα της χρονιάς που φεύγει.
Νικόλαος Μανούσης – Η μνήμη ως προσφορά στις επόμενες γενιές
Το έργο του Νικολάου Στ. Μανούση, «Σταμάτης Κ. Μανούσης – ένα αφήγημα ζωής», τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Δεν είναι απλώς μια βιογραφία. Είναι ιστορική καταγραφή, είναι επιστημονική τεκμηρίωση, είναι πράξη ευθύνης απέναντι στη μνήμη μιας ολόκληρης εποχής.
Ο συγγραφέας δεν φωτίζει μόνο τη ζωή του πατέρα του. Αναδεικνύει αξίες, προσφορά, ήθος, δημόσια ευθύνη. Και μας θυμίζει ότι οι κοινωνίες που ξεχνούν την ιστορία τους, χάνουν τον προσανατολισμό τους.
Με συνέπεια λόγου και πράξης, ο Νικόλαος Μανούσης απέδειξε ότι η ιστορία δεν είναι απλώς καταγραφή γεγονότων, αλλά πράξη ευθύνης απέναντι στις επόμενες γενιές. Μέσα από τη γραφή του, τιμά την πορεία ενός ανθρώπου που υπηρέτησε τον τόπο του με ήθος και ανιδιοτέλεια, ενώ ταυτόχρονα υπενθυμίζει τη σημασία της μνήμης ως θεμέλιο αυτογνωσίας για μια κοινωνία.
Η βράβευσή του αποτελεί τιμή τόσο για τον ίδιο όσο και για τον τόπο από τον οποίο εμπνεύστηκε. Η επιστημονική του πορεία και η συγγραφική του επιτυχία καθώς και η βράβευση του είναι στοιχεία που τον κατατάσσουν επάξια στα Πρόσωπα της χρονιάς που φεύγει.
Δημήτριος Κουλέτσης – Γαίαν και ύδωρ ου δίδομεν, όχι μόνο στον εχθρό αλλά και στις φυσικές καταστροφές.
Ο Διοικητής της 80 ΑΔΤΕ, Ταξίαρχος Δημήτριος Κουλέτσης, ξεχώρισε το 2025 για την άμεση και αποφασιστική απόφασή του να διαθέσει στρατιωτικά μέσα και προσωπικό στην επιχείρηση κατάσβεσης της πυρκαγιάς της 1ης Ιουλίου στην Καρδάμαινα.
Με τρία μηχανήματα έργου και δύο πυροσβεστικά οχήματα, ο στρατός συνέδραμε αποτελεσματικά τις πυροσβεστικές δυνάμεις, τον Δήμο, την Πολιτική Προστασία και τους εθελοντές, συμβάλλοντας καθοριστικά ώστε η φωτιά να τεθεί γρήγορα υπό έλεγχο και να αποτραπούν ανυπολόγιστες ζημιές.
Η απόφαση του Ταξιάρχου δεν ήταν απλώς επιχειρησιακή, αλλά είχε βαθιές κοινωνικές προεκτάσεις. Ανέδειξε ότι η προστασία της ανθρώπινης ζωής, του περιβάλλοντος και της τοπικής οικονομίας αποτελεί συλλογική ευθύνη, πάνω από αρμοδιότητες και γραφειοκρατίες.
Έστειλε το μήνυμα ότι όταν κράτος, αυτοδιοίκηση, ένοπλες δυνάμεις και πολίτες συνεργάζονται, οι κρίσεις αντιμετωπίζονται με ταχύτητα και ασφάλεια. Η διορατικότητα, ο συντονισμός και το αίσθημα καθήκοντος που επέδειξε ο Δημήτριος Κουλέτσης, είναι στοιχεία που τον κατατάσσουν επάξια στα Πρόσωπα της χρονιάς που φεύγει.
Το αφιέρωμα αυτό δεν είναι απλώς μια αναφορά ονομάτων. Είναι ένας καθρέφτης του καλύτερου εαυτού της κοινωνίας μας. Ένα ευχαριστώ σε όσους εργάστηκαν σιωπηλά, έβαλαν τον άνθρωπο πάνω από το «εγώ» και απέδειξαν ότι ο πολιτισμός μιας κοινωνίας μετριέται από τον τρόπο που στέκεται δίπλα σε εκείνον που έχει ανάγκη.
