Γράφει η Άννα Σαρηγιάννη
Με αφορμή τη χθεσινή πυρκαγιά στην Καρδάμαινα, που ευτυχώς περιορίστηκε χάρη στην έγκαιρη επέμβαση της Πυροσβεστικής και του Στρατού με μηχανήματα και πυροσβεστικά οχήματα, τίθεται ξανά, πιο επιτακτικά από ποτέ, το ερώτημα αν ήταν η Ζιά στη θέση της Καρδάμαινας, θα ήμασταν έτοιμοι;
Η Ζιά είναι ένα από τα πιο διάσημα τουριστικά σημεία της Κω. Το ηλιοβασίλεμά της προσελκύει καθημερινά εκατοντάδες τουρίστες, που ανεβαίνουν στο χωριό για να απολαύσουν τη θέα. Την ίδια ώρα, όμως, το χωριό ασφυκτιά καθημερινά από την κυκλοφορία: τουριστικά λεωφορεία, ενοικιαζόμενα, ταξί, πεζοί επισκέπτες, όλα μέσα σε ένα στενο δρόμο και χωρίς επαρκή κυκλοφοριακή ρύθμιση.
Τι θα γίνει αν μια φωτιά ξεσπάσει στις 8 το απόγευμα, με τον κόσμο να κατακλύζει το χωριό και τα οχήματα να έχουν φρακάρει σε κάθε γωνιά;
Για την ώρα, η Ζιά δεν διαθέτει:
- Σχέδιο εκκένωσης.
- Ορατή και πολυγλωσσική σήμανση διαφυγής.
- Δίκτυο πυροπροστασίας που να εμπνέει εμπιστοσύνη.
Και το χειρότερο… Δεν έχει γίνει ούτε μία άσκηση εκκένωσης εντός της τουριστικής σεζόν.
Κι όμως, η άσκηση πρέπει να γίνει τώρα.
Όχι τον Φεβρουάριο ή τον Οκτώβρη, όχι όταν όλα είναι άδεια. Τώρα! Με όλα τα καταστήματα ανοιχτά, με τους επαγγελματίες παρόντες, με τα λεωφορεία να μπλοκάρουν τους δρόμους και τον πραγματικό κόσμο να κινείται στο χωριό.
Μόνο έτσι θα φανεί αν υπάρχει σχέδιο. Μόνο έτσι θα εντοπιστούν τα προβλήματα.
Και μαζί με την άσκηση, πρέπει να δοθούν αρμοδιότητες. Ποιος ειδοποιεί; Ποιος συντονίζει; Πού συγκεντρώνεται ο κόσμος; Πώς ελέγχεται η κυκλοφορία; Πού στρίβουν τα λεωφορεία;
Δεν είναι θεωρητικά αυτά. Είναι πρακτικά, επείγοντα και αν αγνοηθούν, επικίνδυνα.
Η Ζιά δεν είναι απλώς τουριστικός προορισμός και ακριβώς γι’ αυτό χρειάζεται σχέδιο προστασίας, πρόληψη, οργάνωση.
Γιατί όταν έρθει η στιγμή, πράγμα που όλοι απευχόμαστε, το ερώτημα θα είναι αμείλικτο…
Ήμασταν έτοιμοι;
Και αν όχι; Ποιος φέρει την ευθύνη;
Η ευθύνη λοιπόν έχει ονοματεπώνυμο και σφραγίδα. Είναι αρμοδιότητα της Πολιτικής Προστασίας Δήμου Κω.
Αλλά η απαίτηση για λύσεις ανήκει σε όλους μας.
Γιατί η ασφάλεια δεν είναι προνόμιο. Είναι κοινωνικό δικαίωμα.
Το να προστατεύουμε τον τόπο μας δεν είναι μια τυπική υποχρέωση, αλλά κοινωνική ευθύνη.
Γιατί η Πολιτική Προστασία δεν είναι πολυτέλεια. Είναι υποχρέωση.